Voor Studradio op Unity FM verzorgt Het rondje van Pavlov wekelijks een radiocolumn, waarin we actuele onderwerpen niet schuwen. Hieronder de uitgeschreven versie; het audiobestand volgt later.

Geef mij wat muziek, een koeltas met Jäger en bier en een busrit van 17 uur, en je geeft me de dag van mijn leven. Ik krijg het de meeste mensen niet uitgelegd, maar tijdens zo’n wintersport met vijftig studiegenoten is de busrit op de heenweg bij voorbaat een van mijn absolute hoogtepunten van de week. Voorpret, nieuwe mensen, dronken uit het raam turen met mijn favoriete deuntjes op de koptelefoon: iets aan die combinatie wordt de hele week erop niet meer overtroffen.

En dat terwijl de vakantie ter plekke ook altijd meer dan awesome is, en ook dit keer weer was. Het moet minstens de twintigste trip met dezelfde studievereniging zijn geweest, maar zoals meestal voelde ook deze weer als een van de beste ooit. Vinden jullie het ook altijd zo irritant als mensen hun laatste ervaring met iets altijd omschrijven als het mooiste of lekkerste dat ze ooit hebben meegemaakt? Same here, maar stuur mij met een groep Media en Cultuur studenten op pad en je krijgt van mij precies hetzelfde te horen. Dan ben ik zelfs bereid om heel even te vergeten dat de beste weken van mijn leven toch echt in Praag hebben plaatsgevonden.

Stel je voor. Zeven dagen lang niets anders dan een strakblauwe lucht boven je hoofd. Als er op de achtste dag wat wolken verschijnen, hoef je alleen maar een stoeltjeslift te nemen om er bovenuit te stijgen. De muziek in het Nederlandse feestcafé is verschrikkelijk, maar voor één week het beste dat je ooit hebt gehoord omdat je met vijftig vrienden bent en een uur eerder nog aan het verliezen was tijdens je favoriete drankspelletje. Maar wat betekent verliezen nog in een week waarin ‘drinken is winnen’ het motto is? Fanatiekelingen bakkeleien hier al jaren over.

Ik heb het me voorgesteld. Maanden van tevoren heb ik het me al voorgesteld, ingebeeld en afgewacht, om vervolgens te ontdekken dat de verwachtingen nog werden overtroffen ook. En toch was de busrit op de heenweg een van de absolute hoogtepunten. Want midden in die groep van vijftig, als de rest ondanks mijn verwoede pogingen toch echt is gaan slapen, pak ik mijn koptelefoon en een biertje, en beleef ik de mooiste momenten van mijn leven. Ik realiseer me maar weer eens hoe speciaal het is dat ik met deze groep op stap mag, en hoe weinig het had gescheeld of ik was er niet eens meer geweest om dit mee te maken. Met tranen in mijn dronken ogen denk ik terug aan voorgaande uitjes en vraag ik me af welke ervaringen daar de komende dagen weer aan toegevoegd gaan worden. Geef mij wat muziek, een koeltas met Jäger en bier en een busrit van 17 uur, en je geeft me de dag van mijn leven.