1. Grotere borsten door stevig trillen
Licht aan het einde van de tunnel voor vrouwwezens met een handicap: het ontbreken van voluptieuze borsten. Met de Top Charming Breast Stimulator, speciaal onwikkeld voor de Chinese markt, tovert u een treurig A-cupje door middel van vibraties om in een decolleté om trots op te zijn. Dr. Brandon, speciaal voor het spotje gestoken in een blauw ziekenhuisvodje, en tevens in te huren als dermatoloog voor striae-spotjes, bevestigt de werking van de Top Charming Breast Stimulator. Honderd procent gegarandeerd resultaat. Onomstotelijk. De voor-en-na-foto’s leveren het bewijs! Ook u kunt nu beschikken over twee heerlijk vlezige borsten, waarmee u uw echtgenoot zal terugwinnen! Mannen zullen u nafluiten op straat! Plaats het vederlichte apparaatje onder uw kleding en laat de testobjecten voor een aantal minuten per dag op en neer hobbelen. Doe het op kantoor, terwijl u televisie kijkt of tijdens een gezellig etentje met uw vriendinnen. Maar wacht, er is nog meer. Als u de Top Charming Breast Stimulator nu bestelt, krijg u de Top Charming Vaginal Lip Shrinker cadeau! (EdJ)
2. Dikke rat steelt de show in New Yorkse metro
Als je ooit met de metro in New York reist, val dan niet in slaap. Voor je het weet heb je een joekel van een rat in je gezicht. Hoe het beest in het onderstaande filmpje in het rijtuig terecht is gekomen is een raadsel, normaal lopen ze alleen op het spoor en verbergen ze zich het liefst in het donker. Maar deze speelse en fotogenieke rat heeft er zin in en reist lekker mee met de doodsbange passagiers. (HK)
3. The Onion heeft nu ook de sportjournalistiek in het vizier
Satirisch nieuwsmedium The Onion is vooral bekend om het parodiëren van nieuws en de journalistiek. Maar sinds 11 januari tackelen ze in de vorm van The Onion Sports Network ook edele sporten zoals American Football en onvermijdelijke eindeloze stroom aan praatprogramma’s. (HK)
4. De theatrale politieke carrière van Berlusconi in vier minuten
Onnavolgbaar en onstuimig. Zo zou je de Italiaanse politiek kunnen omschrijven. Met ouwe snoeperd Berlusconi aan het roer is het nooit saai: seksschandalen genoeg, aantijgingen van corruptie en fraude en clowneske uitspraken van de regeringsleider. Bovendien richt de man elk jaar wel een nieuwe partij op of valt zijn regering, het is bijna niet bij te houden. Daarom maakte het Italiaanse Beautiful LAB een filmpje die de politieke carrière van ‘Il Cavaliere’ eindelijk overzichtelijk maakt. (HK)
5. NOS heeft ook WikiLeaks-documenten! Heus waar!
Hoe kwam de NOS ineens aan al die WikiLeaks documenten van de Amerikaanse ambassade in Den Haag? Zo vlak nadat RTL en NRC Handelsblad ze ook in handen kregen via de Noorse krant Aften Posten? Puur toeval, blijkt uit een interview met NOS-hoofdredacteur Hans Laroes. De NOS was al een tijdje in overleg met Julian Assange en die gaf hen deze week toegang tot de documenten. Iets met de nieuwe missie in Afghanistan. Kraakhelder niet waar? Toch lijkt de NOS wel vaker een bescheiden loopje met de waarheid te nemen. De website Ravagedigitaal schreef daarom een komische kijk op hoe de vork écht in de steel zit. (HK)
6. Google brengt Babel Fish tot leven
Misschien hebben we dankzij Google binnenkort helemaal geen woordenboeken meer nodig als we op vakantie zijn in het buitenland. Of hoeven we überhaupt geen taal meer te leren dankzij de nieuwe en revolutionaire Conversation Mode van Google Translate op Android-telefoons. Kijk maar:
Het is net alsof het internetbedrijf de beroemde Babel fish uit The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy van schrijver Douglas Adams tot leven heeft gewekt. Die kon alle talen vertalen als je hem in je oor stopte en bewees daarmee meteen dat God niet bestaat. (HK)
]]>
En zo ben je in één klap beroemd. Nee, we hebben het dit niet over blogger Bert Brussen of Jesus Condom, maar over de Brit Stephen Holmes. Op 31 juli besloot rapper Kanye West hem op Twitter als te volgen, als enige. Uit zijn ruim 400,000 eigen volgers, koos hij Holmes. En bezorgde hem de social media variant van plankenkoorts: twitterangst. Op zijn berichtje naar West, “Holy s**t bro, thx for following!“, antwoordde de rapper sec en dreigend met: “You are the chosen one dun dun dun dun“.
Zo werd deze simpele jongen uit Coventry in Engeland, van zero tot hero gekatapulteerd. Inmiddels volgt West Holmes niet meer, die van gekheid niet meer wist wat hij moest twitteren: “I feel pressure to say amusing and witty tweets now”
Het klinkt als een grappig verhaal, maar twitterangst is echt. Het verlaagt de drempel tussen mens en supermens, guru of god (lees: Lady Gaga).
Sinds ik werk voor Trouw als wetenschapsjournalist ervaar ik ook een mate van twitterangst: word ik gezien als objectieve journalist als ik mijn mening over het dramatische verloop van de formatie de twittersphere ingooi? Ik vind van wel; hoe kun je anders laten zien dat je expertise hebt op bepaalde gebieden. Maar wat vinden mijn (hoofd)redactie, lezers en collega’s ervan? Gelukkig gebruiken of snapt het merendeel niet hoe het werkt, dus dat is een issue voor later.
Angstvallig check ik ook mijn account na een gezellige borrelavond. Ik heb nu wel verantwoordelijkheden; ik ben toch ook de personificatie van de krant voor de mensen die mij ontmoeten: Het is soms een vervelende spagaat.
Maar hoe ervaren de andere leden van ‘Het Rondje van Pavlov’ deze angst, vroeg ik mij af:
Melvin:
“Met deze subtiele aankondiging tweette ik op 15 juli jongstleden deze blogpost de wereld in. Als je dit soort teksten (nota bene in het kader van personal branding) openbaar bezigt ben je snel over je twitterangst heen. Vooral ook omdat je ineens een stuk minder volgers hebt…”
Wout:
“Voor mij is Twitter een manier om andere mensen te volgen, en te reageren op wat ze te zeggen hebben. De tweets die ik zelf de wereld in stuur zijn alles behalve wereldschokkend. Ik heb net nog even mijn follower-lijst doorgestruind, maar ik kan niet zeggen dat daar mijn mensen in staan die mij aansporen diep na te denken over mijn tweets. Vind het ook wel prima zo, ik wil natuurlijk niet hebben dat iemand als Kanye West teleurgesteld in mij zou zijn……”
Erik
“Wanneer je zonder blad voor je mond geboren bent en gedachten uitspreekt zonder ze eerst te wegen -hoi….mijn naam is Erik- kan het zijn dat followers zich uit zelfbescherming tegen je keren. Mijn geplande bureautje op de buitenlandredactie van de NOS behoort nu iemand anders toe. Tip: Kies je woorden zorgvuldig uit of laat ze zo nodig weg.”
Lorenz
“Ik heb geen zogenaamde Twitter-angst. Wat ik wil zeggen zeg ik en van druk is zeker geen sprake. Het enige waar ik wél bang voor ben op Twitter zijn replies van bepaalde personen waar ik niets meer mee te maken wil hebben. Gelukkig bestaat er een block-functie.”
]]>Op zoek naar de Vuvuzela-Algerijnen
Het is je vast niet ontgaan, de twee Algerijnse voetbalsupporters die in Studio Sportzomer de blits hebben gemaakt. Voor degenen die niet weten waar het over gaat: De één blaast met een vuvuzela in het oor van de ander. Hilariteit alom. Meer niet. Toch probeerde de NOS dit succesfilmpje tot journalistiek te verheffen, door op zoek te gaan naar de twee hoofdrolspelers in de driedelige reportage “Op zoek naar de Vuvuzela-Algerijnen“. Niet alleen heeft het totaal geen nieuwswaarde, het is ook nog eens volslagen nutteloos en verspilling van je tijd (en geld). Geenstijl was er al niet blij mee en wij ook niet. Kijk zelf maar:
WK-verlies slecht voor de mobiele telefoon
Na het lezen van dit bericht over mobiele telefoons ging onze bullshit-detector af. Leuk, zo’n goed gecheckt persbericht. Leuk, zo’n promotiestunt die wederom diep in de media infiltreert om te gaan tornen aan de kwaliteitsjournalistiek. Het bedrijf draaide overuren? Dat betwijfelen we, maar na dit bericht misschien juist wel. Slim gedaan hoor, maar wij trappen er niet in.
Eland stormt supermarkt binnen
Wat is het toch met dieren en komkommertijd? Panters op de Veluwe, ontsnapte slangen en nu ook een eland in een supermarkt. Helaas niet rechtstreeks de vriezer in. Het is lachwekkend om te zien dat dit onder het kopje “Algemeen” wordt geplaatst op nu.nl. Blijkbaar hadden ze nieuws tekort. U voelt hem al: komkommertijd.
Ruben van Assouw, zo heet het jongetje dat de vliegtuigramp in Libië als enige overleefde. En dat weet heel Nederland, door de uitgebreide berichtgeving in de media. Naar de laatste berichten zijn er 70 Nederlanders omgekomen in het vliegtuig van Afriqiyah Airway dat 103 passagiers vervoerde vanuit Johannesburg. Een tragedie voor alle betrokkenen. Maar ook groot nieuws: vandaag brengt de Telegraaf een speciale gratis editie uit ‘in verband met de vliegramp in Tripoli’.
Gaat de berichtgeving rondom de vliegramp niet een beetje te ver? Is het niet een beetje te sensationeel? Blogger Guyurka Jansen vraagt het zich af op De Jaap. Hier reflecteert hij ook op het debat dat NOS-ombudsvrouw Guikje Roethof startte over de betrouwbaarheid, transparantie en professionaliteit van nieuwe media versus oude media. Met het oog op de berichtgeving rondom Libië schrijft Jansen: “Ondertussen kunt u zich rustig vergapen aan hoe de ‘professionele journalistiek’ de reet afveegt met haar ‘uitgangspunten’.”
Moeten foto’s van Ruben zo prominent getoond worden? Gaan we dit ook doen met het volgende slachtoffer van een tasjesroof? Of een aanrijding? Het speelt misschien in op een behoefte van de nieuwsconsument om zich betrokken te voelen bij het nieuws, maar moeten zogenaamd kwalitatief hoogstaande nieuwsmedia als de NOS daarop willen inspelen? De berichtgeving rondom de vliegramp in Libië toont aan dat de grens tussen ‘fatsoenlijke’ journalistiek en bloggers niet zo duidelijk is als gesteld wordt door mensen als Guikje Roethof (“Waar journalisten met open vizier werken, schenden de meeste bloggers de vertrouwelijkheid van hun naaste omgeving”).
Waar de nieuwsconsument over een week of een maand nog maar vluchtig aan terugdenkt, daar zullen nabestaanden nog jarenlang mee bezig zijn. Zo ook Ruben. Alles wat nu online staat over hem gaat nooit meer weg. Hij is nu een vehikel om kijkcijfers en oplages te verhogen. Natuurlijk is het wel echt groot nieuws en moet het gebracht worden, maar dit is een circus. Wie heeft een betere foto van Ruben aan de beademing? Wie kan meer vertellen over hoe hij op de basisschool is?
Het is een hype, want geen enkele nieuwsorganisatie wil achterblijven bij de anderen – het zogenaamde ‘ninja turtle syndrome’ -. Het is een tragedie, maar de verslaggeving is de ‘waan van de dag’.
Update 1 (19:30): Op het NOS-weblog laat de hoofdredactie weten waarom gekozen is voor het gebruik van de beelden van Ruben:
“Dat verhaal verdient het om verteld te worden, hoe hard het ook is. En vertellen doe je bij de televisie met beelden. Dat is waarom we het materiaal hebben gebruikt. Niet uit sensatiezucht, maar om ons journalistieke werk te doen. Om een compleet verhaal te vertellen aan ons publiek. De wereld te laten zien zoals hij is, dus. Met verdriet en geluk, met dood en leven.
In de manier waarop we het beeld gebruiken proberen we zo veel mogelijk uit de persoonlijke levenssfeer te blijven. In de montage hebben we de eerste beelden aangepast, omdat ze naar onze smaak aanvankelijk iets te close waren. Maar zijn gezicht blijft te zien. Vandaag kiezen we ervoor om Rubens achternaam niet te noemen, en op gepaste afstand te blijven van zijn familie en andere nabestaanden. Zijn oom en tante, die inmiddels bij hem zijn, slaan de maat.”
Update 2 (19:54): Demissionair staatssecretaris Ank Bijleveld van Binnenlandse Zaken heeft de pers opgeroepen om de nabestaanden van de slachtoffers van de ramp niet te benaderen. Dat deed zij vandaag tijdens een persconferentie samen met demissionair minister van Buitenlandse Zaken. Namens de nabestaanden ze Bijleveld: “Bel niet aan, vraag niet om informatie. Respecteer dat wij heel veel emoties hebben die wij moeten verwerken.”
Hieronder een geluidfragment van de NOS van een interview met Bijleveld na de persconferenstie (vanaf 1:28 over persoptreden)
Update 3 (14 mei 2010 10:21): De Telegraaf is af. Maar heeft wel de scoop. Roept iemand sensatiejournalistiek?
Update 4 (14 mei 2010 13:34) De hoofdredactie van de Telegraaf heeft om 12:00 een verklaring uitgebracht over de publicatie van het interview met Ruben.
“Het spijt ons dat er onder onze lezers het gevoel is ontstaan dat De Telegraaf onzorgvuldig heeft gehandeld. Het is nooit onze bedoeling geweest om misbruik te maken van de situatie van Ruben.
De hoofdredactie van De Telegraaf hecht eraan te benadrukken dat verslaggeefster Van der Graaf in het onverwacht ontstane telefoongesprek met Ruben niets heeft gezegd over het ongeval en de ernstige familieomstandigheden van het slachtoffer.
De Telegraaf heeft tot publicatie besloten omdat Ruben symbool van leven is in deze enorme tragedie.
De hoofdredactie respecteert de oproep van het kabinet om terughoudendheid te betrachten in de contacten met nabestaanden.
Hoofdredactie De Telegraaf
vrijdag 14 mei 2010″
Er is dus sprake geweest van een ‘onverwacht ontstane telefoongesprek’. Onverwacht in de zin dat Van der Graaf niet verwacht had dat het zou lukken? Het is uiteraard aan de redactie om te besluiten tot publiceren en om je zo als krant te profileren. Of het smakeloos is en of het kan, is aan de lezer te bepalen en allicht de Raad van de Journalistiek.
Update 5 (15 mei 18:00): In Pauw en Witteman nog een verhelderend gesprek met HP/DeTijd-hoofdredacteur Jan Dijkgraaf over de publicatie van het interview met Ruben. Een goede discussie over wat wel en niet kan. Ook het blad ‘Binnenhof’, uit een samenwerking tussen HP/DeTijd en Weekend komt ter sprake. Waar de vuilniszakken van André Rouvoet en Alexander Pechtold doorgeploeterd zijn; iets wat eens zou kunnen horen bij Nick Davies‘ ‘dark arts’ van de journalistiek.
Daar kan je van vinden wat je wilt, maar Dijkgraaf slaat hier de spijker op de kop: ‘daar gaat in Nederland de rechter over’. Echt sjiek is het niet.
]]>