Persoonlijk zit ik er niet echt op te wachten, op al dat gedoe. Kunnen we niet gewoon twee dagen vrij nemen en ons te buiten gaan aan een buitenproportioneel ranzig bacchanaal? Zoals kerst vroeger was vóór alle leukigheid en gezelligheid? Vóór alle Victoriaanse truttigheid? Toen het nog een saaie verplichte kerkelijke feestdag was, zonder truttige tierelantijntjes als bomen, kerstballen en slingers. Gewoon twee vrije dagen.

Wat deed je vroeger als goede christen, protestant of heiden? Je zette het op een zuipen. Ik denk dat de gemiddelde Leidenaar daar wel wat bij kan voorstellen.

In 1888 riep de Brit George Bernard Shaw al op tot het afschaffen van kerstmis. Dit deed hij, onder het pseudoniem van William Watkins Smyth, in een brief aan The Post. “Prijzig, vervelend en bruut als dit feest gewoonlijk al is”, vond hij het onterecht dat de krant verzuimd had te berichten over zijn ‘Beweging ter afschaffing van Kerstmis.’

In die brief hekelt hij de hypocriete rituelen van kerst. Bijvoorbeeld het schrijven van kerstkaarten: “Schrijf ‘Vrolijk Kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar’ op de kaart, stop hem in de envelop, en adresseer hem aan de saaineus of arme relatie waarmee je je echt niet persoonlijk kunt vermoeien […] De arme relatie kan nu niet meer klagen dat hij vergeten is”. Daarom schrijf ik dus al jaren geen kerstkaarten meer, niemand die zich verwaarloosd of bevoordeeld voelt. Ik kan het geld voor de postzegels beter gebruiken.

Maar ook uit Shaw kritiek op de laat negentiende-eeuwse consumptiemaatschappij, die verrassend genoeg nog steeds opgaat en allicht met de huidige economische crisis actueler is dan ooit: “Ik zag dat de etalages helverlicht waren en dat de uitstallingen moedig en verleidelijk waren, maar voor ieder baksel dat hier werd uitgestald waren honderd mensen die er hongerig naar keken en leeg en jaloers hun weg vervolgden, het hele schouwspel toch vooral terugbrengend tot een enorme Tantaluskwelling. Zij die het meeste kochten waren mensen voor wie welbehagen duidelijk geen ongewone gewaarwording was, en die waarschijnlijk eerder last hadden van hun lever dan van hun eetlust. De grote machine van vrolijkheid leek iedereen tussen zijn raderen te hebben”.

Ook het moralistische ‘vrede op aarde’ hekelt hij. Terecht ook. “Meneer de redacteur, ik vraag u, op uw eer, bent u een haar beter met Kerstmis?” Laten we niet proberen om tijdens kerst te doen alsof we beter zijn dan op andere dagen in het jaar. Het is al moeilijk genoeg om een goed persoon te zijn, om twee dagen net te doen alsof doet af aan de morele worstelingen die we al het hele jaar moeten doorstaan.

Deze kerst ga ik uiteraard gewoon naar familie. Omdat het zo hoort. Maar bij elke toast zal ik denken aan de woorden van Shaw. En reken maar dat er veel getoast gaat worden. Proost.

Jaja, u leest het goed, Pavlov is op zoek naar de meest stoute oma van het land. Waarom hoor ik u nu denken? Welnu, om in het kader van semi-wetenschappelijk onderzoek een kritische kanttekening te plaatsen bij de vermeende “seksualisering” van ons toch al zo koude landje (also sprach minister Plasterk van Hobby-, Vertier- en Tijdverdrijfontzegging). Want wie anders dan een beroepsmatig liefdesbedrijfster kan iets zinnigs zeggen over dit schokkende fenomeen? Juistem! Dus denkt u in dit profiel uw buurvrouw te herkennen of gaat u morgen, net als iedere zondag, bij oma op bezoek voor een plakje cake en een goedgevulde kom tomatensoep: informeer dan even! Wij zullen u zeer erkentelijk zijn…

Suggesties, telefoonnummers, visitekaartjes en emailadressen van gedateerde (70+) pornoactrices of straatverkoopsters kunt u sturen naar [email protected] In naam van de wetenschap.

Zinloos geweld. Vreemde term. Doet me denken aan een grappige oneliner die ik ooit las: “Fighting for peace is like fucking for virginity.” Er zijn natuurlijk maar weinig redenen die geweld zinvol maken. Maar we hebben het allemaal zien gebeuren: mensen die met elkaar op de vuist gaan, of erger, in elkaar geslagen worden, of erger… De Chinese film Che Si Shi Si, ook wel Bus 44, vertelt ons dat je maar beter in kunt grijpen als je iets ergs ziet gebeuren!

De film duurt nog geen 11 minuten, en is in zijn geheel hieronder te bekijken. De wijze les ligt voor het oprapen, maar ik vrees dat ik een volgende keer toch net zo bang ben om in te grijpen. Het rekensommetje is even makkelijk als logisch: ik ken het slachtoffer niet, en als ik me ermee ga bemoeien loop ik het risico zelf tegen een mes aan te lopen.

Hulde voor iedereen die voor een vreemde op durft te komen, en een waarschuwing voor de mensen die van een afstand blijven toekijken!

…

De dag ervoor kwam ik aan terwijl de laatste marktverkopers hun waar en hun stallen wegsleepten. Blauwe en witte kerstverlichting werd weerkaatst in de plassen van de straat en maakte het hele tafereel, inclusief karton en rondzwevende plastic zakken, bijna mooi. Ondanks de warme gloed die over mijn lichaam gleed, rilde ik. Het was nog altijd koud.

Een paartje liep hand in hand mij tegemoet over de lengte van de Albert Cuypstraat. Zij een rode sjaal en een glimlach voor hem, hij paarse sneakers en een verhaal speciaal voor haar. Ook ik moest glimlachen. Ik vergat de knoop in m´n maag en genoot van de balts van deze twee geliefden.

In de verte liep een reiger op straat. Van nature schuchter en steels, was dit exemplaar de gemeentelijke reinigingsdienst ruim voor, door brutaal de restjes vis en ander afval van de straat te plukken.

Ik was in een andere wereld beland. In ieder geval niet de wereld zoals ik mij die als kind had voorgesteld, maar één van tegenstellingen: schoonheid en vuilnis, romantiek en de realiteit.

Terwijl ik de trappen opliep van mijn eindbestemming, dacht ik na. Deze verandering van omgeving was broodnodig, ik begon het Leidse leven zat te worden. Misschien hoorde dat bij het ouder worden, die behoefte aan verandering, overdacht ik op de smalle trap met zijn roodgeverfde muren. De eerste verdieping was bezaaid met oude versleten schoenen.

Toen ik eenmaal boven in een vreemde woonkamer zat, zag ik de veegwagens voorbijkomen. De straat was weer schoon. Niet snel daarna viel de nacht. Met daarna de onvermijdelijke ochtend waarin ik de nieuwe markt onder me aanschouwde. Alsof ze nooit was weggeweest, maar ik wist wel beter.

…

Er klinkt gestommel achter mij. Zij die zo vriendelijk was mij een slaapplek te bieden, is eindelijk wakker. Ze komt naast me staan. Haar hand raakt lichtjes mijn rug aan, we delen een glimlach. We kijken naar buiten. ‘De laatste kiwi’s! Boordevol vitamientjes!’ roept de groenteboer onder het raam. Ik ben weer terug in mijn jeugd, ik zit achter de stereo, maar dit keer verwissel ik het bandje.

Moslimadvocaat Faizel Enait kennen we nu allemaal. Dit is mede veroorzaakt dankzij de normen en waarden die hij hanteert als wannabe klantenmanager. Dankzij zijn gedrag in de rechtszaal. Dankzij optredens in de media. Maar vooral dankzij Jeroen Pauw.

Dit is niet het zoveelste zeikstuk over de meningen en opvattingen van Enait. Sterker nog, het gaat om zijn karakter. Want als ik kijk naar de beruchte uitzending van Pauw & Witteman, waarin hij midden in de uitzending vertrekt, dan kom ik tot de conclusie dat Enait een gouden kans heeft laten liggen. Een kans om zijn imago wat te verbeteren. Een kans om te scoren, ten koste van Jeroen Pauw.

Het probleem van Faizel Enait is dat hij te moeilijk doet. Verwikkeld in zijn eigen zinsconstructies probeert hij té academisch danwel hoogbegaafd te praten. Blijkbaar kan hij niet normaal een simpele vraag beantwoorden. En dat leidt weer tot het probleem Jeroen Pauw, die daar maar al te graag gebruik van maakt om te scoren. Jeroen Pauw, dames en heren, is in dit fragment ordinair bezig en gedraagt zich zacht gezegd als een lamlul, als een haai die bloed ruikt. Met boerse uitspraken als “GHAMBLAGHRMBL” raak je bij mij niet de intelligente snaar. “Luister, vriend,” is tevens een uitspraak die niet beleefd klinkt, eerder vijandelijk. En om aan te geven dat Pauw de baas aan tafel is, zegt hij meerdere malen dat Enait zich moet ontspannen, terwijl hij naar mijn inzicht toch erg rustig blijft. Blijkbaar heeft Pauw stage gelopen bij Sinterklaas, want iemand iets in de schoenen schuiven kan hij als geen ander.

Maar Faizeltje Faizeltje toch, wat doe jij dan als antwoord hierop? Ga je als een rationeel denkend mens je recht halen met woorden? Ga je de discussie met frisse moed aan?

Nee, je loopt weg.

Weglopen zou ik ook doen. Als ik op de kleuterschool zat tenminste. Escapisme is op die leeftijd de enige remedie tegen pesterijtjes, kan ik je uit eigen ervaring vertellen. Rennen, zo hard mogelijk. Later, als we allemaal groot en volwassen zijn, en we de vingerverf (en niet het bloed) onder onze nageltjes vandaan hebben gehaald, dan reageren we met ons verstand. Faizel Enait echter is met recht de koning van de kleuterklas. Hij blijft, ondanks de rest van de klas, immers niet zitten.

Het ziet er naar uit dat Berlusconi’s politieke circusact echt kwaad bloed gezet heeft bij het volk. Zondagavond is de premier vlak na een toespraak door een 42-jarige man met een ijzeren voorwerp aangevallen. Het lijkt te gaan om een miniatuurmodel van de Milanese dom. Geen grapje.

Op een gehavende lip en twee afgebrokkelde tanden na maakt de grootste grapjas van het land het goed. De komende 24 uur blijft hij ter observatie in het ziekenhuis, waar hij zich ongetwijfeld zal vermaken met alle aanwezige verpleegstertjes.

En toen was daar ineens Matthijs van Nieuwkerk om het gat op Twitter te dichten. Sinds de DWDD-presentator met open mond naar tafelgast Nalden zat te luisteren en met enige ironie aangaf ontzettend jaloers te zijn op de selfmade ‘oplettende jongeman’, leek hij zichzelf naar voren te hebben geschoven als de waardige, maar tijdelijke plaatsvervanger van HP/De Tijd hoofdredacteur Jan Dijkgraaf. Maar wat blijkt: het is een fake. Jan Dijkgraaf gaf op 4 december aan in de lurkstand te gaan en op het social platform voorlopig niet meer terug te keren. Tegen de heren van Pavlov wist hij nog wel op te biechten in de persoon van Nalden als opvolger geen heil te zien: “Master, hilarisch, dat is me allemaal veel te hip.”

Matthijs van Nieuwkerks eerste ‘eigen’ tweetpic. “Met de groeten vanaf de Kerstmarkt.”

Update 13 december 0:58: Volgens de zoon van Matthijs van Nieuwkerk is de Twitter-account van @MatthvNieuwkerk fake.

Het is toch van de zotte dat in een samenleving waar de technologie voor alles staat, waar je in een oogwenk met een irisscan door de douane loopt, ’s nachts je bed uit moet om de politie te bellen vanwege overlast? Dat die ambtenaren vervolgens in hun Opel Vectra langsgaan, maar niet uitstappen omdat het buiten koud en regenachtig is? Waarom niet gewoon een systeem van kudos, gekoppeld aan een straat- of woonadres? Een digitale straat als ware, waarbij je als lasthebber door middel van een simpel sms’je de veroorzaker op- of afwaardeert.

En ja, wanneer de teller tot in het rode daalt, mag er wat mij betreft een piemel in. Zo’n grote, van een gemeentewerker in oranje hesje. Het zou mij in ieder geval wat nachtrust gunnen.

Omdat Sint-Nicolaas over alles behalve zijn spaarboekje praat, speculeren de media er gretig op los. Elk jaar, wanneer de inkoopgekte toeslaat, verdwijnt het vingertje in de mond, om die vervolgens nat en sappig met een stellige bewering in de lucht te steken. Dit jaar echter zorgde het Spaanse beroepsgeheim voor wat extra trammelant: koopt de Sint nu meer of minder? En zijn de cadeaus nou duurder of goedkoper?

Op 30 november, een kleine week voordat de Sint-hysterie losbarst, zien verschillende voorspellingen het licht. Zo vertelt NOS dat het volume gelijkt blijft, maar goedkopere cadeaus de voorkeur hebben. Parool, Telegraaf en Haarlems Dagblad daarentegen koppen dat het aantal presentjes minder wordt, maar juist iets duurder. BN de Stem doet er nog een schepje bovenop door te stellen dat de Sint sowieso meer uitgeeft –ondanks de crisis.

In het artikel Winkeliers bang voor ‘crisis-Sinterklaas’ schrijft NOS-verslaggever Jeroen Schutijser dat de omzet ten opzichte van vorig jaar zo’n zeven à acht procent zal dalen. Dat komt doordat “de economische malaise de Nederlanders misschien even veel cadeaus kopen, maar er minder geld aan uitgeven”. Schutijser baseert zich op verwachtingen van Detailhandel Nederland die op zijn beurt een prognose maakt aan de hand van MKB- en GWB-omzetverwachtingen. Yvonne Fernhout, persvoorlichtster van Detailhandel Nederland, hierover: “Aanvankelijk verwachtten we een toename van 450 miljoen euro op de wekelijkse omzet, maar dat hebben we bijgesteld naar 490, ongeveer het niveau van vorig jaar.”

Geen opwindautootjes, maar een op afstand bestuurbare

Prima, denk je dan, de immer gulle Sinterklaas doet het een jaartje rustig aan; een noodgedwongen gevolg van de niemand ontziende crisis. Maar wanneer je vervolgens een willekeurige krantensite bezoekt – variërend van Parool, Telegraaf, Volkskrant, Elsevier, RTL Nieuws, en de rest van de overvolle krantenbak – word je bekogeld met het onverenigbare: hulpsinterklazen kopen namelijk niet evenveel en goedkoper, maar juist minder en duurder. In plaats van twee “opwindautootjes” één “op afstand bestuurbare” dus.

Dit contrasterende geluid komt uit de rekenkamers van ING, die onder ongeveer 64.000 klanten een nogal rammelend onderzoek verrichtte naar het verwachte uitgavenpatroon van Sinterklaasvierders. Onderzoek, zo stelt half berichtgevend Nederland, maar na wat simpel speurwerk blijkt dat het gaat om een internetpoll, die voor het gemak is opgedeeld in diverse delen en is uitgevoerd op verschillende dagen.

De vraag van vrijdag luidde: “Hoeveel sinterklaascadeaus koopt u dit jaar”, waarop een derde van de ondervraagden aangaf minder breed dan vorig jaar uit te pakken. De vraag van zondag ging in op “de portemonnee van Sinterklaas”, namelijk: “Hoeveel geeft u dit jaar in totaal uit aan cadeaus voor Sinterklaas”, en leidde tot de conclusie dat er evenveel als in 2008 zou worden uitgegeven. Doe die twee antwoorden in de mixer en je krijgt er een hapklaar antwoord uit: “de consument koopt minder, maar duurdere cadeaus”.

Het was het ANP die dit onderzoek naar de kranten pompte, die op hun beurt het artikel zonder al te veel poespas overnamen. In elk stuk komt het ING-peilinkje pertinent naar voren, maar niemand die de moeite nam het uit te zoeken. Een onderzoek dat bestaat uit deelvragen die op verschillende dagen als poll gepresenteerd wordt, en daardoor uit verschillende respondentengroepen bestond? Met de goedheiligheid van de Sint valt niet te spotten, dat zal de heersende gedachte geweest zijn. Een duidelijk antwoord waarom het ANP een dergelijk bericht naar buiten stuurde, kwam er niet: degene die het stuk geschreven heeft blijkt een weekje afwezig.

Een beetje van dit vermenigvuldigd met een beetje van dat

In vergelijking met de tamelijk sombere berichtgeving van de hierboven genoemde bladen, is BN/De Stem in een onvervalste jubelstemming: Sint blijkt in crisistijd extra gul kopt het dagblad diezelfde dag. Verwachtingsvolle kindjes hebben niks te klagen: volgens het artikel laten hun hulpsinterklazende ouders de betaalkaarten dit jaar lustig wapperen. Het bedrijf Equense, dat pin- en creditcardbetalingen registreert, verwacht hogere girale betalingen dan in het vorige crisisjaar “door de extra koopdag” die mensen dit jaar tot hun beschikking hebben – de goedheiligman verjaart immers op zaterdag in plaats van op vrijdag. Dit alles ondanks een lager gemiddeld gepind bedrag per transactie.

Bij navraag blijkt dat het bericht afkomstig is van Gert van Harskamp bij de Geassocieerde Pers Diensten. Op zijn beurt verwijst hij inderdaad naar Equense als bron voor zijn optimistische boodschap. We besluiten zelf eens contact op te nemen met de financiële transactiemoloch (97% marktaandeel in Nederland) en worden na vijf doorverwijzingen te woord gestaan door voorlichter Marcel Woutersen. Woutersen weet ons te vertellen dat ze weliswaar het aantal transacties bijhouden maar niet het gemiddeld gepinde bedrag. Daarvoor moeten we bij Currence zijn, merkeigenaar van o.a. PIN en iDeal. Drie keer doorverbinden en een terugbelnotitie later krijgen we te horen dat Currence helemaal geen cijfers verstrekt aan wie dan ook – behálve aan Equense. Gemiddelde PIN-bedragen hebben ze wel op de website staan, maar alleen per maand en tot oktober.

Volslagen in de war bellen we terug naar dhr. Van Harskamp, die de zaak alsnog uit de doeken doet: inderdaad, hij heeft de cijfers van Equense genomen, die vermenigvuldigd met de meest recente cijfers die Currence op de website heeft staan en zo een hard cijfer bij elkaar gegoocheld. Weliswaar is de trend dat oktober- en decemberuitgaven over de afgelopen jaren hetzelfde patroon vertonen, maar toch: het gemiddelde pinbedrag over de laatste twee weken voor Sinterklaas vervangen door dat over de gehele maand oktober is niet de meest chique manier om aan cijfermateriaal te komen. De vraag is wat de uiteindelijke resultaten nog waard zijn na het nemen van zoveel vrijheid in de berekening.

Drie verschillende berekeningen, drie compleet verschillende voorspellingen. Waar de een kiest voor de verwachte omzet van de detailhandel, gaat de ander aan de wandel met vluchtige cijfers van de koperskant, om het nog maar niet te hebben over de toename van het totaal gepinde transactiebedrag. Welk medium het overigens bij het goede eind had, zullen we voorlopig nog niet weten. Yvonne Fernhout van Detailhandel Nederland: “De precieze berekeningen laten nog even op zich wachten, die zijn pas over twee maanden binnen.”

Met dank aan medecriticus Marc van der Geest

Vorig jaar rond deze tijd voelde ik me raar. Niet door studie, niet door werk en ook niet door een overload van pepernoten. Nee. Een jaar lang had ik de Amerikaanse verkiezingen op de voet gevolgd en het verhaal was voorbij. De verkiezingen waren achter de rug. Het clownsduo van flip-flop-McCain en wink-wink Palin had het af moeten leggen tegen de inspirerende orator Obama die kon leunen op de over decennia opgebouwde ervaring van Joe Biden. Intellect had gewonnen van ‘common sense’. Real America – waar dat ook mag liggen – bleek McCain/Palin toch niet naar het Witte Huis te kunnen voeren. Maandenlang had ik dagelijks een handvol websites bezocht om te kijken hoe de strijd er voor stond. De debatten volgende ik ’s nachts live. Ik ontbeet met een boterham en de dagelijkse Gallup poll. Dat viel nu allemaal weg, het echte verhaal kon beginnen.

Nadat Obama op 20 januari ingezworen was als 44e president leek het er op alsof hij al zijn beloftes waar zou gaan maken. In de eerste dagen van zijn presidentschap gaf hij opdracht Guantanamo Bay te sluiten, vroeg hij zijn  legerleiders om een ‘exit-strategy’ voor Iraq te ontwerpen en maakte hij duidelijk aan de regering dat burgers veel meer inzage zouden krijgen in overheidspapieren. Maar al snel werd duidelijk dat ook Obama maar te conformeren had aan het spelletje in Washington.

Hoewel Obama constant probeerde beide partijen te betrekken in onderhandelen en wetgeving werd al snel duidelijk dat het rechtlijnige partijpolitieke spel niet te doorbreken was. De afgelopen maanden was het weer volop raak met moddergooien en conspiracy theories. De Tea parties, de non-hype rondom een vermeend vals geboortecertificaat, Sarah Palin die nog steeds aandacht kreeg van de media. Tegelijkertijd werd duidelijk dat Obama’s luchtkastelen  – zo mooi opgebouwd tijdens de campagne – langzaam af begonnen te brokkelen. De ‘public option’? Op sterven na dood. Het homohuwelijk? Obama houdt zich afzijdig. Het beloofde terugdraaien van “don’t ask, don’t tell”? Een ingewikkeld en lang proces volgens het Witte Huis. Mijn interesse begon te verslappen, ik werd cynisch en bitter, ik was er klaar mee.

En toen kwam begin deze maand de aankondiging dat de VS nog eens 30.000 troepen naar Afghanistan zou sturen.  De vergelijking met de ’surge’ van Bush in Iraq was onmiskenbaar en werd meteen opgepakt door de media. De aankondigingsspeech was niet in de stijl zoals hij er al zovelen gegeven had. Deze keer draaide het om het verkopen van de beslissing om de oorlog te verlengen. Om zijn betoog kracht bij te zetten schermde hij met dezelfde bangmaaktactieken die we de afgelopen acht jaar al zo vaak gehoord hadden. Het enthousiasme was me nu echt helemaal in de schoenen gezonken en ik zette de TV uit.

Was dit het dan? Is niemand imuun voor Washington? Hadden Republikeinen dan toch gelijk gehad toen ze zeiden dat de beloftes van Obama gebakken lucht waren? Deels hebben ze misschien wel gelijk, maar er is nog steeds één groot verschil tussen President nummers 43 en 44.

Het is geen geheim dat Dick Cheney een dikke vinger in de pap had als het om het buitenlandbeleid ging. Bush had een groot vertrouwen in hem en Donald Rumsfeld. Eerst werd een doel gesteld, en daarna werd gekeken hoe dit het beste onderbouwd kon worden. Schoolvoorbeeld hier is natuurlijk de oorlog in Iraq die op het hoogste niveau bekokstoofd was.

De New York Times publiceerde onlangs een artikel waarin de aanloop naar de Afghanistan speech van Obama beschreven wordt. Het blijkt dat het hier geenszins ging om een haastig gemaakte beslissing. Nee, Obama en zijn kabinet zijn de afgelopen drie maanden bezig geweest met het afwegen van alle voors en tegens alvorens de uiteindelijke beslissing gemaakt werd. En dat maakt me weer een beetje blij. Geen gutfeeling cowboy politiek. Geen uitsluiting van mensen met een andere mening. Het artikel maakt duidelijk dat Obama juist input van iedereen wil – vereist zelfs. Bij een stafvergadering kan je het niet flikken om alleen maar een beetje naar je BlackBerry te staren.

Een paar citaten.

How much their sacrifice weighed on him that Veterans Day last month, he did not say. But his advisers say he was haunted by the human toll as he wrestled with what to do about the eight-year-old war. Just a month earlier, he had mentioned to them his visits to wounded soldiers at the Army hospital in Washington. “I don’t want to be going to Walter Reed for another eight years,” he said then.

[...]

Four days later, at a meeting with the Joint Chiefs of Staff on Oct. 30, he emphasized the need for speed. “Whycan’t I get thetroops in faster?” he asked. If they were going to do this, he concluded, it only made sense to do this quickly, to have impact and keep the war from dragging on forever. “This is America’s war,” he said. “But I don’t want to make an open-ended commitment.”

[...]

Mr. Obama devoted so much time to the Afghan issue — nearly 11 hours on the day after Thanksgiving alone — that he joked, “I’ve got more deeply in the weeds than a president should, and now you guys need to solve this.” He invited competing voices to debate in front of him, while guarding his own thoughts. Even David Axelrod, arguably his closest adviser, did not know where Mr. Obama would come out until just before Thanksgiving.

[...]

On the following Sunday, Nov. 29, he summoned his national security team to the Oval Office. He had made his decision. He would send 30,000 troops as quickly as possible, then begin the withdrawal in July 2011. In deference to Mr. Gates’s concerns, the pace and endpoint of the withdrawal would be determined by conditions at the time.

“I’m not asking you to change what you believe,” the president told his advisers. “But if you do not agree with me, say so now.” There was a pause and no one said anything.

“Tell me now,” he repeated.

Mr. Biden asked only if this constituted a presidential order. Mr. Gates and others signaled agreement.

“Fully support, sir,” Admiral Mullen said.

“Ditto,” General Petraeus said.

Two days later, Mr. Obama flew to West Point to give his speech. After three months of agonizing review, he seemed surprisingly serene. “He was,” said one adviser, “totally at peace.”

De tijd zal ons leren of de ’surge’ in Afghanistan de juiste keuze is. Misschien zal over 3 jaar blijken dat Obama een bar slechte president geweest is. Zijn constante drang naar discussie en samenwerking zou nog wel eens zijn achilleshiel kunnen worden. Maar je kan hem er niet van betichten zijn regeerstijl te baseren op starre dogmatische partijpolitiek zoals Bush dat zo vaak deed.

De naïve idolate tunnelvisie die ik vorig jaar een tijdje had komt nooit meer terug. Politiek is te smerig, zeker in Amerika, en politici doen tijdens de campagne beloftes die ze niet waar kunnen maken. Maar het artikel in de Times geeft wel een glimps van de reden dat vorig jaar keer op keer duizenden mensen pleinen en stadions vulden als Obama sprak. De change is van de buitenkant niet of nauwelijks te zien, maar de wetenschap dat Obama keihard zijn best doet om op eerlijke, weldoordachte manier politiek te bedrijven heeft bij mij  een klein beetje ‘hope’ terug gebracht.