Voor dagblad Metro schreef Erik de Jong een reportage over de reis van Bandung naar de kust en schoot bovendien enkele sprekende beelden:

Erik schreef niet alleen het verhaal, ook fotografeerde hij er wild op los:

Natuurlijk werd er ook een flink aantal foto’s geschoten. Een kleine greep uit de uitputtende verzameling:

Eerder schreven Erik en Melvin al een serie portretten van buitenlandcorrespondenten voor De Nieuwe Reporter. Beiden studeerden af op het onderwerp.

De twee Pavlovians gingen onder andere mee met de buschauffeur naar Blanes, de schoonmakers van het Rotterdamse Zomercarnival en kinderen met overgewicht op zomercamp.

Aflevering 5 uit 6 in NRC Handelsblad van 16 augustus, ‘De probleemoplosser’ (digitale editie):

Dat zijn reputatie en zijn imago te grabbel worden gegooid, is nog niet eens het ergste. In verschillende interviews die vandaag verschenen deelt het kamermeisje onbedoeld een wel heel intieme sneer uit richting DSK. Zijn zaad zou “nat en zuur” zijn. Au, dat is pijnlijk. Vooral die laatste classificering.

Want hoe in hemelsnaam kom je aan zuur zaad? En belangrijker: hoe kom je er vanaf? Dat je dagelijks je naam in één adem hoort noemen met ‘zedendelinquent’ is tot daaraantoe, maar dat je kwakje in verband wordt gebracht met augurken is een martelgang. Van dat predicaat kom je nooit meer af.

Alhoewel. Op de website Dokter.nl blijken meer mensen last te hebben van zuur sperma – zowel de producent als de consument. Uit de correspondentie tussen de verschillende bezoekers wordt duidelijk dat minder koffie en meer water drinken helpt. Bij anderen schijnt fruit te werken. Is de zure bom echt niet binnen te houden, wat als we de kamerjuffrouw mogen geloven ook bij DSK het geval is, wil een kuurtje amoxicilline sandoz disper 500 helpen.

Noem het idioot, noem het irritant, gegeven is dat ze er altijd zijn, de joelende supporters op de flanken van de bergetappe. In lange linten bevuilen ze de smalle bermen van de schone bergen. Ze komen uit alle windhoeken en zijn er in allerlei soorten en maten.

Het meest bekend en het minst origineel is ‘de naaktloper’, het type dat in niet veel meer dan een paar snelle Adidasjes in het wiel van de renner kruipt. Het moment waarop dat bungelend hompje vlees tussen de spaken wordt fijn vermalen, is lang verwacht, maar blijft jammerlijk uit.

Ook ‘de Superman’ is veel gezien, één hand op het linkerdijbeen geplakt, de ander naar de top van de beklimming geheven, zogenaamd zwevend door het Franse luchtruim. Ook collegasuperhelden ‘Spiderman’ en ‘Batman’ gaan elk jaar in juli op vakantie in de Alpen. Minder carnavalesk, maar zeker niet minder uitzinnig, zijn ‘de vaandeldragers’, meelopers die de kleuren van hun favoriet op gelijk beentempo mee de berg op slepen.

Sinds gisteren kunnen we aan de categorie bermvervuiling ‘de dokter’ toevoegen. Op weg naar het hoogste punt van de Alpe d’Huez dook uit het niets een man in helder groen op, die met zijn stethoscoop het hartritme van Alberto Contador meette. Rustig, niet te hoog, hij zou die dag seconden stelen, constateerde hij. Niet grappig, vond de Spaanse driftkikker en bedankte de medicus nog op hetzelfde moment met een zijwaartse optater. Achter zijn mondkapje moest de dokter ook een dikke lip constateren.

Gepast of ongepast? De diagnose van de dokter of de lel van de renner? Na dergelijke incidenten wordt steevast de discussie of het niet eens tijd wordt voor dranghekken van stal gehaald. Want het bermgeweld is een aanslag op de concentratie van de sporter en de kans op ongelukken niet gering. Maar hoe flik je zoiets, want de klim is best lang en de weg best smal.

Niet dus. Net als elk jaar dus. Geen dranghekken, wel naaktlopers, Supermannen en dokters dus. Want zolang een leger van honderdvijftig renners jaarlijks de berg opbuffelt, zullen er net zoveel debielen voor hun wielen dansen. Een beetje als hardnekkige herpes, die wanneer de weerstand naar een dieptepunt zakt, de eikelrand opzadelt met pijn en brandende jeuk. Maar dan de bergrand. Niet te genezen.

Wielergeweld tussen renner en supporter komt overigens ook in tegengestelde richting voor, zie daarvoor dit filmpje:

Ik ben opgegroeid in een klein dorp in de Bollenstreek. En zoals dat gaat in kleine gemeenten waar iedereen elkaar kent, komen berichten waarvan gehoopt wordt dat ze in het ongewisse blijven, aan het licht door een vernuftig systeem van roddelen. Zodra de kerkdienst is afgelopen, worden op het troittoir van het dorpsplein de laatste intriges uitgewisseld. De man die vooraan in de kerk uit volle borst meezingt, was een overloper in de oorlog, de nieuwe voorganger doet het met de vrouw van Ten Kate.

Deze manier van informatie-uitwisseling, die uitsluitend achter ruggen en schouders plaatsvindt, doet me denken aan de Britse detectiveserie Midsomer Murders, waarin rechercheur John Barnaby samen met zijn hulpje Troy in het ogenschijnlijk rustige graafschap Midsomer moordzaken oplost. Achter de vitrages zitten glurende grootmoeders verscholen die de stappen van de obsessieve melkboer nauwgezet volgens, De voorzitter van het plaatselijke boekenclubje gedraagt zich de laatste weken opvallend vreemd. Iedereen in het dorp heeft een alibi, maar ook een motief.

Nu woon ik in een stad, in een straat waar bijna niemand elkaar kent. Ja, ik ken mijn onderbuurman, de kebabverkoper aan wie ik voor het uitgaan mijn huissleutel geef, en mijn overbuurman, die mij aan de bar van mijn stamkroeg verzekerde dat ik een nieuwe liefde had, afgaande op de activiteiten die hij in mijn woonkamer had opgemerkt. Want ja, vitrages zijn in de stad nu eenmaal geen mode.

In de ogen van de dorpeling is de grote stad misschien het Sodom en Gomorra, maar het tegendeel is waar.

1. Ouderdom is voor mietjes
Wat nou ouderdom? Deze 76-jarige skater heeft schijt aan de zwaartekracht en eigenlijk ook gewoon aan zijn heup. Lloyd Kahn (blog) begon op zijn 65ste met skateboarden en is verslaafd. Misschien houdt deze oude baas ermee op als hij niet meer kan lopen, maar dat duurt nog zeker wel twintig jaar als het aan hem ligt. Check de video van AOL over deze harde oude baas. (HK)

2. Zombies doen Havana
Er vindt een nieuwe revolutie plaats in Cuba. Maar dit keer zijn het geen sigaarrokende communistische cowboys die het land overnemen. Nee, het is een zombie-apocalypse die de kusten van de vrijstaat van onze lieve Castro bereiken en Havana proberen over te nemen. Maar gelukkig is daar Shawn, umm, nee ik bedoel Juan om de wandelende ‘Amerikaanse dissidenten’ te lijf te gaan in het vermakelijke én originele Juan of the Dead. (HK)

3. Hocus Pocus motherf*cker
In de nieuwste editie van Epic Rap Battles kruizen twee van de bekendste filmtovenaren hun staf. De beledigende spreuken en magische punchlines zijn dan ook niet van de lucht. Hocus pocus motherf*cker! (MC)

4. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik misschien zeggen
De scheidslijn tussen persoonlijke vrijheden en een strafbaar feit is in ons land zo dun als een draadje. Noem een agent een incompetente kloothommel en je ontvangt een boete, retweet andermans doodsbedreiging en even later ben je zelf het haasje. In dat licht is het interessant om eens over de schutting te kijken en ons af te vragen wat volgend filmpje teweeg kan brengen. Wat we zien: Italiaanse man snijdt geit in stukken en zegt: ‘Se fosse Berlusconi’, ‘Als dit Berlusconi was’. De grote vraag is nu: mag dat? (EdJ)

5. De terugkeer van het drollencolbert
Wielergoeroe en NOS reus Mart Smeets staat bekend om zijn dubieuze kledingkeuze. Hijst hij zich tijdens de schaatsgekte steevast in Noorse truien met gekke patroontjes, zodra de wielergekte toeslaat hult hij zich in felgekleurde, vloekende overhemden. Dat Nederland daar niet zomaar aan voorbij gaat blijkt wel uit deze hilarische blog met kapitale, opbouwende stijladviezen. “Schat, kom eens kijken. WTF draagt Mart nu weer?” (MC)

6. Een Japans achterwerkmitrailleur
Ik heb altijd gedacht dat ik de enige was met een redelijk verknipte gedachtengang, maar vandaag bewees een filmpje op het internet het tegendeel. Want ook Japanners blijken te beschikken over een hersenplaat die vanwege kortsluiting de meest ongebruikelijke verbanden maakt. De maker van het volgende clipje liep naar verluidt al langer met de gedachte rond van een vrouw die in het heetst van de strijd een niet misselijke machinegeweer uit haar achterwerk schuift en het kwaad bestrijdt. En zo geschiedde. (EdJ)