Noem het idioot, noem het irritant, gegeven is dat ze er altijd zijn, de joelende supporters op de flanken van de bergetappe. In lange linten bevuilen ze de smalle bermen van de schone bergen. Ze komen uit alle windhoeken en zijn er in allerlei soorten en maten.

Het meest bekend en het minst origineel is ‘de naaktloper’, het type dat in niet veel meer dan een paar snelle Adidasjes in het wiel van de renner kruipt. Het moment waarop dat bungelend hompje vlees tussen de spaken wordt fijn vermalen, is lang verwacht, maar blijft jammerlijk uit.

Ook ‘de Superman’ is veel gezien, één hand op het linkerdijbeen geplakt, de ander naar de top van de beklimming geheven, zogenaamd zwevend door het Franse luchtruim. Ook collegasuperhelden ‘Spiderman’ en ‘Batman’ gaan elk jaar in juli op vakantie in de Alpen. Minder carnavalesk, maar zeker niet minder uitzinnig, zijn ‘de vaandeldragers’, meelopers die de kleuren van hun favoriet op gelijk beentempo mee de berg op slepen.

Sinds gisteren kunnen we aan de categorie bermvervuiling ‘de dokter’ toevoegen. Op weg naar het hoogste punt van de Alpe d’Huez dook uit het niets een man in helder groen op, die met zijn stethoscoop het hartritme van Alberto Contador meette. Rustig, niet te hoog, hij zou die dag seconden stelen, constateerde hij. Niet grappig, vond de Spaanse driftkikker en bedankte de medicus nog op hetzelfde moment met een zijwaartse optater. Achter zijn mondkapje moest de dokter ook een dikke lip constateren.

Gepast of ongepast? De diagnose van de dokter of de lel van de renner? Na dergelijke incidenten wordt steevast de discussie of het niet eens tijd wordt voor dranghekken van stal gehaald. Want het bermgeweld is een aanslag op de concentratie van de sporter en de kans op ongelukken niet gering. Maar hoe flik je zoiets, want de klim is best lang en de weg best smal.

Niet dus. Net als elk jaar dus. Geen dranghekken, wel naaktlopers, Supermannen en dokters dus. Want zolang een leger van honderdvijftig renners jaarlijks de berg opbuffelt, zullen er net zoveel debielen voor hun wielen dansen. Een beetje als hardnekkige herpes, die wanneer de weerstand naar een dieptepunt zakt, de eikelrand opzadelt met pijn en brandende jeuk. Maar dan de bergrand. Niet te genezen.

Wielergeweld tussen renner en supporter komt overigens ook in tegengestelde richting voor, zie daarvoor dit filmpje: