Pavlov proza: jij 4 juli 2011 @ 09:30
Pavlovian Hans is bezig met het ‘prutsen’ aan een roman. Op ‘Het Rondje van Pavlov’ verschijnen er daarom af en toe wat vingeroefeningen en niemendalletjes van hem.
Een zondagmiddag in het Vondelpark. Een wedstrijdje gekke bekken trekken. Onze lippen die elkaar zijdelings raken. De lens van een iPhone die klikt. Een scène die met de dag vager wordt, als een foto in een etalage die te lang in de zon heeft gestaan.
Soms doorzoek ik je Facebook-profiel op die betreffende middag in het gras. Ik zie hem niet. We zijn allang geen vriendjes meer en eigenlijk weet ik toch al dat je die beelden van ons nooit openbaar zou maken.
Weet je nog dat opeens een fiets verscheen met een constructie vol microfoons? Die de geluiden op juist die middag, op die plek voor altijd vastlegde? Ik wou dat ik dat gedaan had. Die ene dag dat we samen ongestoord onszelf waren. Het oog van een tornado, die uiteindelijk alles wat ik als vertrouwd beschouwde ontwortelde, vernietigde, te pletter sloeg op het asfalt van een snelweg.
De vervliegende herinneringen aan ons samenzijn, ik noem het allang geen liefde meer, waren mijn cementlagen. Zonder hen vind ik geen aanhechting meer met mijzelf en de werkelijkheid. Ik vervaag in een wereld die alleen nog van mij is, want jij hebt mij allang gedelete uit die van jou.
‘Weet je zeker dat je FOTO037 wilt verwijderen? Ok / Annuleren’. Ok.
In deze serie verscheen eerder:
De Kluizenaar
Zomaar een perfecte dag
Pavlov doet een Ernestje, maar dan met Jodekoeken
2 reacties op “Pavlov proza: jij”
-
-
Ha Robert Julius,
bedankt voor je reactie en vooral je inhoudelijke kritiek. Ik kom op een later tijdstip nog met een reactie.
Nogmaals dank!
-
1. Het beschrijven van je proces als prutsen wordt altijd een self fulfilling prophecy. Herkader het werk voor jezelf en zie het resultaat gelijke tred houden.
2. maak keuzes bij beschrijving
die uiteindelijk alles wat ik als vertrouwd beschouwde ontwortelde, vernietigde, te pletter sloeg op het asfalt van een snelweg.
die alles wat ik als vertrouwd beschouwde te pletter sloeg op het asfalt van een snelweg.
Wie weet kan je dan ‘ ontwortelen ‘ nog ergens anders gebruiken. Komt vast van pas.
3.
Soms doorzoek ik je Facebook-profiel op die betreffende middag in het gras. Ik zie hem niet. We zijn allang geen vriendjes meer en eigenlijk weet ik toch al dat je die beelden van ons nooit openbaar zou maken.
Soms doorzoek ik je Facebook-profiel op die betreffende middag in het gras. Ik zie hem niet. We zijn allang geen vriendjes meer.
En dan, als apotheose zijn op een constant gefrustreerd blijven zoeken naar die foto’ s, schemes bedenkend, nieuwe accounts opzettend met fictieve personen – opdat ze er eentje in een onbewaakt moment als vriend accepteert zo dat jij even naar die foto kan staren – blijkt dat ze die fotos nooit online heeft gezet – iets dat je eigenlijk toch hebt geweten.
Het kan wel. Als je wil krijg je het af en wordt het nog leesbaar ook. Als je facebook etc er op een logische manier in krijgt, waar het wel op lijkt, dan kan het relevant worden. Nog wel veel werk. Is het je doel dat het een boek wordt?