De koektrommel van Silvio Berlusconi is bijna leeg, zijn magie is uitgewerkt. Het keizerrijk dat hij in de afgelopen jaren wist op te bouwen, lijkt na de verloren lokale verkiezingen en de op een haar na geldige referenda dit pinksterweekend, scheurtjes te vertonen.

Velen onder ons zullen nu in hun handjes wrijven van geluk. Want Berlusconi, die Italië al bijna zeventien jaar bestuurt, zou het mediterrane land naar de afgrond helpen. De man werd wereldberoemd vanwege zijn voorkeur voor jonge vrouwen, niet vanwege zijn politieke successen. Zijn banale gevoel voor humor bezorgde hem niet het predicaat van een integer en betrouwbaar leider, wel dat van een idiote clown.

Maar heeft Berlusconi daadwerkelijk het hele land genaaid, zoals The Economist deze week kopte? Is deze sluwe man in zijn eentje verantwoordelijk voor alle corruptie in het land of heeft hij gewoon gretig gebruik gemaakt van wat in Italië voorhanden is? Heeft deze machtswelluste magistraat het politieke bestel omgekocht of laat de gemiddelde Italiaan voor een greintje extra macht zich maar wat graag uitbetalen?

De fundamenten van Italië zijn in wezen zo rot, dat een ineenstorting van elke dag is. Niet voor niets wisselt het land gemiddeld elk jaar van regering. En in dat politieke klimaat van ijsschotsen lopen is Berlusconi de enige geweest die zich staande heeft gehouden. Niemand anders wist in het 65-jarige bestaan van de Italiaanse Republiek zijn vijf jaar uit te zitten. Dat de koektrommel nu bijna leeg is, is het logische gevolg van een Berlusconi-moeheid. Want wie vaker in de rechtbank staat dan achter het katheder en zijn wijsheid liever in jonge meisjes dan in het wel en wee van het land steekt, is het premierschap niet waardig.