Pavlovian Hans Klis is bezig met het ‘prutsen’ aan een roman. Op ‘Het Rondje van Pavlov’ verschijnen er daarom af en toe vingeroefeningen en niemendalletjes.

Agoraphobia. Zo noemen ze het. Ik heb het opgezocht op Wikipedia en de site van een psycholoog. Toen was ik helemaal geïnformeerd. Ik hoefde er niet eens de deur voor uit.

Waardoor het komt, weet ik niet. Misschien had ik het altijd al een beetje in me.

Ik ga nu alleen nog maar de deur uit wanneer het moet: voor boeken en boodschappen. En dan alleen als het echt, echt moet. Zelfs voor het toilet blijf ik het merendeel van de tijd in mijn kamer. De wasbak volstaat.

Ik durf mijn huisgenoten niet meer onder ogen te komen als het niet hoeft. Ik ren ze voorbij op de trap op weg naar binnen of buiten of als ik onverhoopt de behoefte voel om te douchen.

Liever ga ik ook niet meer naar de supermarkt, ik wil niet dat de caissières weten wat ik eet. Kluizenaarseten is geen sjiek eten; flessen goedkope wijn, kipsatesalade en magnetronlasagna.

Angst houdt me op sommige nachten wakker. Dat ze erachter komen dat ik me verslons.

Alsof het ze kan schelen.

Berekenend kies ik elke ook keer een nieuw meisje uit achter de kassa. Zo bouw ik geen band op. Komt ze niet achter de verschrikkelijke, alledaagse en menselijke problemen die ik niet aan kan.

Lachend kan ik alle feiten verbergen. Wanhopig grappenmakend kom ik deze vluchtige angstige momenten door.
‘Wilt u uw bon hebben?’

Ik gebaar dan afwezig van niet en loop met mijn blik gericht op de doffe witte tegels weer naar buiten.

Soms vliegt het me naar de keel als ik een bekende tegenkom in de supermarkt of op straat. Dan veins ik drukte en houd het beschamend kort om me snel weer achter mijn laptop plaats te nemen.

Dan begint het ritueel zoals zoveel dagen hiervoor opnieuw het ritueel begon.

In het grijs omlijnde zoekvakje van Google struin ik de symptomen van mijn ongeluk af.
En altijd begin ik met de meest voor de hand liggende zoekterm.