Voor Studradio op Unity FM verzorgt Het Rondje van Pavlov wekelijks een radiocolumn, waarin we actuele onderwerpen niet schuwen. Hieronder de uitgeschreven versie, het audiobestand volgt.

Gistermiddag om half drie verzamelde een menigte zich voor de Westerkerk in Amsterdam. Onder hen de nodige toeristen, die per abuis dachten in een wel erg lange rij voor het Anne Frank Huis te zijn beland. Andere buitenlanders stonden klaarblijkelijk wel op de goede plaats. Althans, dat vermoedde ik. Maar als het racistisch is om te veronderstellen dat de aanwezige Israëlische uitwisselingsstudenten wel degelijk op de aanstaande lezing van Noam Chomsky stonden te wachten, word ik hier graag door middel van een corrigerende tik op gewezen.

De belangrijkste intellectueel ter wereld kwam voor 5 euro per hoofd vertellen over zijn kijk op de huidige imperialistische en xenofobische ontwikkelingen in de wereld. En als ik wereld zeg, bedoel ik ook wereld. Van het onvermijdelijke Midden-Oosten ging hij via Turkije en Brazilië naar Mexico en Europa. De man weet van werkelijk ieder land te vertellen wat er speelt en wie er als winnaars uit de laatste verkiezingen kwamen. Hij is 83 jaar oud, maar nog zo scherp als een mes en bijna overdreven begaan met het lot van zijn medemens. Des te opmerkelijker, als je je bedenkt dat Chomsky zelf erkent dat de koers van de wereld eigenlijk al zo vaststaat als hij desastreus is, op welke presidentskandidaat je ook stemt.

In een recent interview voor BBC Newsnight werd Chomsky brutaal gevraagd waarom hij zich op deze leeftijd nog steeds overal zo druk om maakt. Zijn antwoord? Er gebeurt simpelweg te veel in de wereld om niet aangeslagen en boos te worden. Ik geef het hem na. Ik heb op mijn zesentwintigste al moeite om mij iets aan te trekken van wat er om mij heen gebeurt. Zolang het mij persoonlijk niet raakt, ben ik eerder een ramptoerist dan een bezorgd medemens. Als ik zo’n smeltende kernreactor eigenlijk alleen maar interessant vind, maakt dat mij dan een slecht mens, of kan iemand hier een verklaring voor geven waaruit ik toch geen monster blijk te zijn? Het moet een verdedigingsmechanisme zijn. Ik kan beelden van een tsunami fantastisch mooi vinden, maar als ik daarna een vader in beeld zie die zijn dochtertje niet kan vinden, hou ik maar moeilijk mijn tranen binnen. Dan komt het ineens dichtbij, en blijk ik toch een hart te hebben.

Ik sprak vandaag iemand die net als ik heel slecht tegen domme mensen kan. We hebben er geen geduld voor en voelen ons heel eerlijk gezegd gewoon beter. Maar er speelt tegelijk ook een zekere vorm van jaloezie mee. Domme mensen hebben namelijk meestal geen idee van wat er allemaal speelt buiten hun directe leefomgeving. Domme mensen hebben de wereld, omdat ze zich over het algemeen voor geen moment druk kunnen maken om wat er in de rest van die wereld allemaal aan de hand is. Ignorance is bliss. Je zal maar de belangrijkste intellectueel ter wereld zijn. Dan sta je je op je drieëntachtigste nog steeds op te winden tegenover een groep wildvreemde Amsterdammers. Nee, ik weet wel wat ik ga vragen in de wachtkamer voor mijn volgende leven: maakt u mij maar dom en lekker alstublieft.