Voor Studradio op Unity FM verzorgt Het rondje van Pavlov iedere maandag een radiocolumn, waarin we actuele onderwerpen niet schuwen. Hieronder de uitgeschreven versie; het audiobestand volgt later. Is het er dan toch van gekomen.

“Aan Hans”, schreef ze. “Ik vind je erg leuk. Ik hoop niet dat je het vervelend vindt dat ik je een brief stuur. Je hebt me misschien wel eens in de wandelgangen of in de aula gezien. Ik hoop dat je een keer zin hebt om met me uit te gaan. Kusjes X.”

Mijn eerste liefdesbrief. Ik was 14 jaar oud. Het brave jongetje dat ik was, wist niet wat hij er mee aan moest. Uiteindelijk deed ik er ook niets mee. X durfde ik na de brief nooit meer onder ogen te komen. Ik was jong, verlegen en naïef. Daarna volgden andere liefdesbrieven aan mij, maar ook van mij aan de vrouwen die ik begeerde als jonge knaap.

Met de jaren schreef ik steeds minder liefdesbrieven. Inmiddels ben ik bijna compleet gestopt met schrijven. En daarmee heb ik veel leed veroorzaakt.

Ik kan en ga er niet meer omheen draaien: ik ben schuldig aan de teloorgang van de Nederlandse postbode. Ik heb een oerhollands bedrijf kapotgemaakt met mijn smsjes, mijn emails en mijn blogs. Het spijt me. Het was niet mijn bedoeling.

Morgen staken de postbodes, vanwege mijn laffe laksheid. TNT Post heeft het aantal verstuurde brieven met 30 procent zien dalen de afgelopen 10 jaar. Dat zijn heel wat vrouwen met een lege brievenbus.

Daarom moeten in 2013 alle postbodes vervangen zijn door goedkopere postbezorgers, wat het verschil is weet ik niet. Hierbij verdwijnen 11.000 arbeidsplaatsen en vallen 3.100 gedwongen ontslagen.

En dat allemaal omdat ik te lui was om te lopen naar het – inmiddels verdwenen – postkantoor op de hoek. Had ik maar wat vaker de achterkant van onze Koningin gelikt op dat kleine zegeltje. Had ik me maar over die vieze smaak in mijn mond heen gezet, dan stortte ik deze duizenden mensen nu niet in het ongeluk.

Maar nee, meneer Klis moest per se mailtjes en smsjes versturen die meteen aankwamen bij de geadresseerden. Die konden niet even een dagje zonder mij.

Berichten die dankzij de spellingschecker foutloos geschreven leken te zijn en tot in de puntjes geredigeerd konden worden zonder te hoeven krassen en ook zonder te strooien met lelijke inktvlekken. Ik voelde me te goed om briefpapier te moeten verscheuren als ik een foutje maakte.

‘Door internet en concurrentie’ zijn zij genoodzaakt te bezuinigen, schrijft TNT Post in een grote advertentie vandaag in de krant. Zij spelen niet op de man en dat waardeer ik. Maar ik heb het boetekleed aangetrokken, ik heb toch echt de post en het edele beroep van postbode om zeep geholpen. Ik koos voor het medium dat het gemakkelijkst was, het snelst en het modernst.

Ik beloof bij deze plechtig om nog één keer een brief te sturen. Rechtstreeks naar de directeur van TNT Post, met mijn welgemeende excuses, en een zwarte rand.