Korte voorgeschiedenis:

Tijdens mijn reis door Brazilië ben ik gestrand in Barreirinhas, een oord ingeklemd tussen de grote steden Sao Luis en Fortaleza. Door mijn gebrekkige Portugees heb ik moeite mijn off the beaten track reis vol duistere overstapplaatsjes te plannen. Ik wil van Barreirinhas reizen naar Jericoacoara en moet daarvoor overstappen in vijf als SOA’s klinkende gehuchten: Paulo Neves, Tutoia, Parnaiba, Camocim & Jerijoaca. Paulo, een 40-jarige Angolees met een uitgelezen junkharses, biedt aan me te helpen, aangezien hij dezelfde kant op moet en beweert een pousada (hotel) te bezitten in het beoogde strandoord. Eén probleempje: Hij zit tijdelijk zonder geld. De bank staakt toevallig net die dag en zijn partner kan zijn geld niet overmaken. Na lang beraad, en nadat ik van zijn pousadapartner een e-mail heb ontvangen met een bevestiging dat ik bij aankomst al mijn geld zal ontvangen, besluit ik Paulo’s reis voor te schieten. Dankbaar belooft hij me gouden bergen als ik aankom bij al zijn vrienden in Jericoacoara. Een bizarre tocht van een half etmaal volgt…

8:00. Met Paulo check ik uit in ons hostel. Ik vergoed zijn rekening en schrijf de eerste lening op in mijn schrift. Paulo propt gulzig nog wat extra broodjes in zijn kartonnen bierdoos vol spullen. Een tas heeft hij blijkbaar niet.

8:30. Paulo, bij een auto-ongeluk een maand in coma geraakt en als resultaat daarvan in staat zijn benen maar voor 75% te gebruiken, slingert zijn spaghettipoten in een zandbuggy die ons via de duinen naar onze eerste overstapplaats in Paulo Neves zal rijden. Hij vertelt me dat hij geil wordt van de borsten van het 17-jarige meisje naast me. Ik knik beleefd.

9:00. Tijdens de duinrit vertelt Paulo dat hij in zijn twintiger jaren manager was van één van de grootste clubs  van Porto, genaamd Industria. Zonder blikken of blozen verhaalt hij hoe hij in die tijd coke snoof met mannen als Deco, Figo en de voormalige president. Ook liep hij standaard met twee blaffers op zak. Ik kijk meewarig naar de kartonnen doos in zijn handen en slik.

10:30. We arriveren in Paulo Neves waar we samen een bonenschotel nuttigen. Ik schuif de rekening in mijn schrift. Paulo bestelt een literfles cola en slaat deze achterover alsof hij drie dagen door een woestijn heeft lopen zwoegen. Ik houd het bij een bittere koffie.

11:00 Als ik naar de WC ga zie ik in een bassin een klein krokodilletje. Wanneer ik dit aan Paulo vertel grijnst hij zijn verotte tanden bloot, graait het (blijkbaar) plastic mormeltje uit het water en steekt zijn knokige vinger naar me uit terwijl hij een hikkende lach produceert. Nadat ik op zijn verzoek vijf foto’s heb gemaakt van hem en de kunststof kroko vertelt hij schaterend het hele café over het voorval. Ik voel me een oppergringo.

11:30. Terwijl we wachten op de Toyota jeep die ons naar Tutoia zal vervoeren, geeft Paulo me Portugese les. En niet onverdienstelijk. Hij zegt dat hij in Jeri Engelse les geeft aan jonge kids. De kinderen van het dorp verzamelen zich om ons heen en Paulo grapt uitbundig met ze. Misschien is dit nog niet zo’n slechte vent…

12:00 Onze jeep arriveert en we klimmen aan boord. Zandkorrels kaatsen tegen onze zonnebrillen terwijl we in een overbepakte jeep door de duinen scheuren. Paulo ratelt over zijn favoriete films en boeken. Ik knik op de automatische piloot. Zit er een uitknop op deze kerel?

13:00. Murw gebeukt springen we uit de Toyota en nemen plaats in het busstation van Tutoia. Terwijl de terreinwagen wegscheurt realiseer ik me dat mijn backpack nog achterin ligt. Vol paniek stamel ik tegen Paulo dat ik mijn tas vergeten ben. Hij handelt razendsnel. Terwijl hij achterop een nabijgelegen motortaxi springt wijst hij over de schouder van de chauffeur naar de wegscheurende bagagepikkers. In het voorbijgaan steekt hij zijn duim naar me op. Twee minuten later keert hij triomfantelijk terug, de backpack op zijn kromme ruggetje. Hij buigt als hij me mijn goederen overhandigt en ik stamel 23 obrigados.

13:30 Terwijl ik op het busstation naar een gare soap kijk heeft Paulo van het geld dat ik hem voor de motortaxi heb gegeven een zak wiet gescoord. Geen idee waar, maar hij kent zijn dealers. Terwijl hij de geografische ligging van het politiebureau opmompelt meet hij met een afgelikte vinger de windrichting. Midden op straat steekt hij de batser op. Ik staar intensief naar de Braziliaanse Ludo op mijn scherm, Paulo’s uitnodigende gebaren negerend. Ik voel me oliedom dat ik deze kerel in vertrouwen heb genomen en zijn hele reis financier. Maar er is nu geen weg terug meer.

14:00. Terwijl hij verschillende items uit zijn reisdoos tervoorschijn tovert vertelt Paulo per onderdeel uitvoerig waar hij normaal gesproken zijn coke verstopt. Als hij het dopje van een flosverpakking draait laat hij knipogend een miniscuul overblijfseltje witte korrels zien. Geheimzinnig verklapt hij dat hij een van de grootste crack en cocainedealers van Jericoacoara is. Ik had gehoopt dat hij een poedersuikermagnaat was.

14:30. De bus naar Parnaiba arriveert. Paulo scoort twee kokosnoten en een fles coca cola en we klimmen aan boord. Hij is verslaafd aan cola en teugt de hele literfles in twee minuten leeg. Een luide boer volgt. Omringende mensen durven niet onze kant op te kijken.

15:00 De hele reis lang tettert de door zijn joint hyper geraakte Angolees tegen me aan. Het boek dat ik demonstratief instaar lijkt daar niets aan te veranderen. Zuchtend hoor ik zijn gebrabbel aan. Wanneer hij vertelt over zijn partytijd in de IT en Roxy in Amsterdam ben ik echter een en al oor. Geanimeerd vertelt hij hoe hij de hoogtijdagen van de Amsterdamse housescene meemaakte. Hier kan ik wat mee.

15:30 Paulo stelt voor dat we de nacht doorbrengen bij zijn cokedealende vriend in Parnaiba. Ik zeg dat me dat niet zo´n strak plan lijkt. Verbaasd kijkt hij me aan en vraagt of ik niet van hoeren houd. Genuanceerd stel ik dat ik wel een nachtje zonder kan. Gelukkig is daarmee de kous af.

16:00 Paulo laat me zijn paspoort zien en verklaart dat het verlopen is. Lachend kirt hij dat hij illegaal aan het reizen is. Zenuwachtig vraag ik me hoeveel lijken deze weirdo nog in de kast heeft liggen. Ik vervloek mezelf in stilte. “Je wilde avontuur, dan zul je het krijgen ook, naïeve lul!”

17:00 Paulo vertelt me over zijn ‘bucket list’; dingen die hij nog wil doen voordat hij dood gaat. Hoog op zijn lijst staat het vermoorden van al zijn vijanden. In zijn legertijd heeft hij niet alleen geleerd om binnen twee minuten een auto te stelen, maar ook hoe hij kan doden, verklaart hij.  Quasi-grappig vraag ik hem of hij mij nog even van zijn lijst wil laten. Hij stemt plechtig toe. Royaal van hem.

18:00 We arriveren in Parnaiba, waar we anderhalf uur moeten wachten op de bus naar Camocim, de plek waar we de nacht zullen moeten doorbrengen. Terwijl ik misselijk wordt bij het vooruitzicht een kamer met deze drugsdealende Dracula te moeten delen komt een hevig gebarende taxichauffeur het station binnengelopen. Hij omhelst Paulo en drie handjeklaps later verklaart mijn reisgezel doodleuk dat we nu direct naar Jericoacoara gaan. Verrast en blij sla ik hem vriendschappelijk op zijn schouder. Hij geeft me een high five.

18:30 De taxichauffeur blijkt Carlinhos te heten. Dit stelt me gerust want in Lonely Planet wordt hij vermeld als de chauffeur die normaliter de transfers doet. Ik ontspan. Voor even.

19:00 Het is aardedonker en Carlinhos raast met 100 kilometer per uur over het asfalt. Over de weg lopen wilde paarden en ezels. Verschrikt vraag ik me af hoe lang dit goed kan gaan. Ineens gaat de chauffeur piepend in de ankers. Een tegenligger op de andere weghelft doet hetzelfde. Rakelings ontwijken we de in onze koplampen wegsprintende ezel en de tegenligger op de andere weghelft. Ik bid voor het eerst in mijn leven en staar als verlamd naar het donkere asfalt voor me. Mijn hart lijkt uit mijn borstkast te klappen. Een kwartier lang knijp ik in het handvat van het portier tot mijn knokkels wit zien. Dat scheelde echt niks!

20:00 We arriveren in Camocim waar we iets eten in de supermarkt. Ondertussen pikt Carlinhos zijn vriendin op. Terwijl Paulo en ik op een kleffe croissant kauwen voel ik naast walging over zijn levensstijl toch ook een bepaalde verwantschap. We hebben dit grote avontuur bijna afgerond, en nog twee keer zo snel als gepland ook. Emotioneel verward boor ik mijn tanden in het steenharde deeg.

20:30 Paulo heeft van Carlinhos een plak hasj gekregen en begint in de auto enthousiast te brokkelen. Ik zie het met lede ogen aan. Hier in the middle of nowhere uitstappen staat gelijk aan zelfmoord. Terwijl de rokende drugsstaaf de auto door gaat, met de chauffeur als één van de gretige afnemers, weiger ik beleefd. Gelukkig is er van sociale druk geen sprake.

21:00 Een ongeluk aan de kant van de weg. De militaire politie is ter plaatse. Met open raam passeren we de arm der wet terwijl de geuren van hasj de nacht in kringelen. Een loeiende sirene blijft uit. Dankbaar kus ik denkbeeldig de dikke vette engel op mijn schouder.

21:00 Apestoned leunt Paulo constant voorover naar Carlinhos en blèrt onverstaanbaar Portugees gebrabbel in diens oren. In de pikzwarte nacht slalomt Carlinhos, onder invloed, door de supersmalle duinweggetjes. Ik trotseer de laatste minuten in totale stilte en absolute doodsangst.

21:30 Bibberend en opgelucht stap ik uit voor de deur van pousada Isabel in Jericoacoara. De partner van Paulo begroet ons en bedankt me dat ik zijn reis heb voorgeschoten. Direct drukt hij me 250 reias (125 euro) in mijn handen. Daarnaast krijg ik als beloning drie gratis nachten in het achterlijk mooie hotel kado.

22:00 Met een grote knuffel neem ik afscheid van een figuur dat me doodsangsten heeft laten doorstaan maar me tegelijkertijd meerdere malen geholpen heeft. Hij belooft me kortingen op surflessen, vervoer en verblijf. Daarna verdwijnt hij in de nacht, op zoek naar weet ik veel wat. Compleet uitgeput laat ik me op mijn luxe tweepersoonsbed zakken en prijs me gelukkig dat zo’n domme beslissing zo goed heeft uitgepakt. Ik slaap zodra mijn hoofd het kussen raakt.