In een tijd waarin Facebook je bron is en internet je naslagwerk, dreigt het gevaar dat je als journalist vastroest aan je bureau. En dat terwijl, dat zal iedere sjourno erkennen, de charme van het vak toch echt het veldwerk is. Nu ik in Suriname voor een opinieblad schrijf, merk ik des te meer hoe fijn het is je hok te ontvluchten en er op uit te gaan. En dat is niet alleen zo vanwege het weer. In Paramaribo kun je digitaal proberen aan te kloppen bij personen, instanties of ministeries, maar een reactie komt er zelden. Je hebt dus weinig andere keus dan een notitieblokje onder je arm te klemmen en op je fiets te springen om het ter plekke na te vragen. Vuile handen in plaats van RSI. Een verademing.

Om te illustreren hoe vuil je blauwgevlekte inktvingers soms (letterlijk) kunnen worden wil ik graag een videoreportage over een daklozenopvang met jullie delen. Niet in de laatste plaats omdat ik er een uur lang voor in de stank van zwervers heb gezeten en het 10(!) uur heeft geduurd om de video te uploaden. Dat laatste verklaart ook meteen waarom video’s kijken via internet hier nog niet zo groot is (luister daarvoor ook mijn radioreportage). Het artikel dat bij de video hoort is te vinden op de site van Parbode, het blad waar ik momenteel voor schrijf.

Meerijden met ophaaldienst van Bureau Dak- en Thuislozen
Uploaded by Parbode. – News videos from around the world.