INTERVIEWS
-
Zuid-Korea correspondent Bas Verbeek: “Als de rook is opgetrokken begint mijn werk.”
De jonge journalist over hoe het conflict met Noord-Korea kansen op nieuwe opdrachten biedt.
-
Laurens Verhagen: “Over vijf jaar lach je je helemaal dood”
Hoofdredacteur van NU.nl over de toekomst van de journalist, de rol van Twitter in de journalistiek, het redesign van NU en de tabletkrant van Rupert Murdoch.
-
Pfauth: “Tot 2027 doet de papieren krant nog gewoon mee”
NRC’s jonge internetchef over kranten uitgeven op de iPad en de nieuwe NRC site
-
Nieuw sportblog Linkeballen sport met alle wetten
Nieuw, dwars sportblog Linkeballen.nl: “We hebben een waslijst aan clubs, sporters en bobo’s die we willen ontmaskeren.”
-
Zuid-Korea correspondent Bas Verbeek: “Als de rook is opgetrokken begint mijn werk.”
“Ik had hem kunnen doden. Ik had hem zelfs tientallen keren kunnen doden.” Ik onderdruk de neiging om het blaadje meteen in de prullenbak te gooien. Ik verman mezelf en lees verder: “Mijn ‘bom’ was mijn pen.” Zegt dit iets over de journalistieke studie die Karen Geurtsen met mij deelt of iets over de tenenkrommend slechte eindredactie van HP/De Tijd?
Nu het tweede deel uit is van de ‘undercover bij de PVV’-verhalen is het tijd om het even te evalueren. Allereerst kudo’s. Karen, je hebt je naam gevestigd in journalistiek Nederland en je reportage was landelijk nieuws. Dat doe ik je niet na en dat neemt niemand je meer af. Petje af.
De reportage is ook een mooi voorbeeld van process journalism. Hoe ging de undercover-actie in z’n werk en hoe houd je het vol? Maar het resultaat: een beschrijvend, wollig verhaal doet gemaakt aan. “Beide meisjes (Floor en Evelien) waren onzeker over hun voorkomen en klitten erg aan elkaar; we hadden niet echt een klik.” Het haalt allemaal de vaart uit een toch al niet zo vlot verhaal.
Zijn dit soort passages echt nodig? “Daar was hij dan: Geert Wilders, de ster van de show” Of is dit er gewoon in gezet om de pagina’s te vullen voor een verhaal dat uiteindelijk tegenviel? Dat de PVV niet wekelijks op de vrijdagmiddagborrel ritueel een koran verbrandt of dat ze geld krijgen van rechts-extremistische organisaties?
Rechtvaardigt het verhaal tot nu toe de undercover-actie? We weten nu dat de PVV een ‘doodnormale’ partij is (al dan niet met extreme ideeen) met mensen die keuvelen, genuanceerder zijn dan in het openbaar (wat een verrassing?) en die een ‘wij-zij’-mentaliteit hebben. Of dat verandert, moeten we nog maar afwachten, we blijven in ieder geval de HP/De Tijd kopen, omdat we het willen weten. Kassa voor hoofdredacteur Jan Dijkgraaf. Ik vermoed dat als het niet over de PVV zou gaan, het stuk het blad niet gehaald had.
Het gebrek aan opzienbarende onthullingen praat Dijkgraaf goed: “Alsof het niet de primaire taak van ‘de journalistiek’ is om simpelweg informatie te vergaren en die ongekleurd te presenteren aan (in dit geval) de lezers.” Alles goed en wel, maar ik weet niet of ik nog een derde wollig en zoutloos stuk ga trekken van de grote ‘Karen Geurtsen-show’.
Karen, je begrijpt wel dat je hierna nooit meer undercover kan? Blijven we in ieder geval van dit soort misbaksels en hypes gespaard. Ik kijk wel uit naar andere producties van jouw hand, met iets met minder foto’s van jou op de cover of het artikel.
Lieve Karen, ik hoop dat je het in de volgende afleveringen nog goed kan maken. Want al schrijf je dat jouw pen, jouw bom was, is het wat mij betreft vooralsnog een blindganger.
Door: Hans Klis | 18 January 2010 | 13 Reacties
Categorie: Uncategorized, blog, columns | Tags: Hans Klis, HP/De Tijd, Jan Dijkgraaf, Karen Geurtsen, process journalism, PVV, Wilders
Comments
13 Reacties
Kudos voor Hans!
Social comments and analytics for this post…
This post was mentioned on Twitter by PolitiekNext: B: De grote Karen Geurtsen-show : Het Rondje van Pavlov: Nu het tweede deel uit is van de ‘undercover bij de P… http://bit.ly/4V2eS6 #pvv…
Over de undercover-actie zelf wil ik het niet hebben, maar moet je dit als aankomend journaliste wel willen? Had ze dit van tevoren bedacht toen ze stage ging lopen bij HP/De Tijd? Op zich is ze nu al voor haar leven gebrand als “die meid die undercover ging bij de PVV”. En niet als journaliste. Vooral omdat ze ook niet schrijft als een journaliste, maar als een 14-jarige. Ben je dan nog wel serieus te nemen?
uhm… niet echt. Ik ben echt benieuwd wat ze nog meer gaat presteren bij HP/De Tijd. Waarover gaat ze schrijven? En ja, hoe?
[...] verbloemen in zijn eerste alinea? Wat een sneu stukje niks.” Naar aanleiding mijn column op ‘Het rondje van Pavlov’ heb ik veel reacties gekregen. Ik brand hier oud-JNM studente Karen Geurtsen om haar PVV-undercover [...]
Jaloezie is niet bepaald charmant…
Lieve Duc, misschien moet je het stuk nog een keer lezen.
Hans, je stuk doet recht aan de non-sense die nu als 3 weken duurt bij HP/de Tijd. Snap niet dat er zoveel ruimte gevuld wordt met non-info uit emailwisselingen en het dagboek van Karen uberhaupt. HP/de Tijd had alleen de undercover actie moeten brengen, maar niet die pagina’s vol vlamoes die t nu zijn.
Even kort vanuit Egypte. Want als als oud-studiegenoot voel ik me toch een beetje geroepen om het op te nemen voor Karen. Ik vind de verhalen van Karen – op de eerste paar alinea’s na (die waren tenenkrommend idd, maar wel goed om vp Telegraaf mee te scoren) – echt niet slecht geschreven.
De stijl die Karen hanteert is volgens mij een hele goede invulling van de vorm waar voor is gekozen, die van het dagboek. Natuurlijk, journalistieke verhalen kunnen soms zo veel mooier, intelligenter en aantrekkelijker worden gebracht maar dat had Karen haar positie er niet sterker opgemaakt. Ik kan me goed vinden in de column van Remy Chavannes, die de zakelijke – noem het zoutloze – stijl vindt bijdragen aan de kracht van de undercover-actie. (http://blog.chavannes.net/2010/01/stiekem-is-de-pvv-doornormaal/)
Nieuwe journalistieke methoden (of toepassing van oude, zoals undercover), nieuwe stijlvormen die een soort transparantie bieden en uitgekiende hoofdredacteuren die geld proberen te verdienen met journalistieke verhalen (ipv wijn, dvd’s etc.) om die zelfde tijdrovende journalistiek te bekostigen. Ik juich het alleen maar toe.
@saberline: mooi gezegd: ‘vlamoes’
@lex boon: Ik kon me ook goed vinden in de column van Remy Chavannes. Maar ik vind het verhaal, het aantal delen, niet waard. Het gekozen format draagt wat mij betreft niet bij aan de waarde van het verhaal.
Nog bedankt voor je reactie en hoop dat je een fijne vakantie hebt gehad!
Deze week vind ik alle delen van het dagboek van Karen terug in de HP/De Tijd, ik voel me bedonderd. Ik heb 11,85 euro teveel uitgegeven voor dit verhaal. Jan Dijkgraaf is een dief.
Het kan natuurlijk ook anders. Vrij Nederland heeft deze week een mooie reportage over de Christenunie. Daarvoor liep Thijs Niemantsverdriet ook 4 maanden (!) mee met de fractie. Net zoals bij de PVV komt ook hier niet echt groot nieuws uit, maar geeft het een goed inkijkje in hoe de partij werkt. En doordat het geen undercover operatie betrof, is het stuk in een veel journalistiekere stijl geschreven en is het gewoon een deel (en geeneens het coververhaal).
Maar is Vrij Nederland hierdoor beter bezig dan HP/detijd?
Ik weet het niet, want in de journalistiek draait het – zeker nu – ook om geld verdienen. En dat aspect lijkt HP net iets beter onder de knie te hebben. De aanpak op internet werkt goed, en als HP een paar keer per jaar met de losse verkoop goed scoort door dit soort verhalen dan heeft Dijkgraaf zijn targets/bonus(?) gehaald.
Ik kan me echter ook niet helemaal aan het idee onttrekken dat HP/detijd vooral op hele korte termijn aan het scoren is. En dat ze, als ze niet snel met volgende interessante acties komen, al snel lezers van zich vervreemden.
Commercieel is het interessant om alle delen van Karen nog een keer af te drukken, je pakt nog net even die lezers mee die geïnteresseerd zijn maar net niet de moeite hebben genomen/kans hebben gehad om alle delen te lezen. Daarmee minacht je echter wel een beetje je vaste lezers. De reactie van Hans is daar een goed voorbeeld van.
@lex: de volgende twee acties staan in de grondverf. ik heb er drie per jaar beloofd. zo lang ik er zit.