INTERVIEWS
-
Friesch Dagblad verslaggever Merlijn Torensma“Ik werk geen acht, maar twaalf uur per dag.”
-
Bart Brouwers“Hyperlokaal is denk ik een deel van de oplossing en onderdeel van het toekomstscenario”
-
Van Nieuwkerk’s twitterdouble“Een ghostwriter kan een BN’er veel tijd en moeite besparen.”
-
Dan Hassler-ForestPromovendus Dan Hassler-Forest: “De hele dag op kantoor zitten, dat is pas erg!”
-
Met een geruchtmakend productiebudget van meer dan 300 miljoen dollar en een marketingcampagne van nog eens 100 miljoen dollar wereldwijd is Avatar zonder moeite de meest besproken film van het jaar. Bovendien is het de eerste film van regisseur James Cameron sinds zijn eerdere paradepaardje uit 1997, Titanic.
En daar moet het, zo lijkt het, op leunen. De recensies elders op het web over de 3D-techniek (Avatar is 3D-only) zijn namelijk zeer lovend. Het verhaal wordt regelmatig afgedaan als zwak, maar daar staat dan weer een puike grafische performance tegenover. Wat nu te vinden van zo’n film? Ik besloot de proef op de som te nemen. En waar kan dat beter dan in een bioscoop met een groot IMAX-scherm?
3D
Toegegeven, films in 3D zijn een hele ervaring. Aan het begin moet je even wennen, daarna wordt de immersieve kracht van de film alleen maar sterker. Alsof je binnen 10 minuten gewend bent dat alles in 3D te zien is. Echter, het brilletje dat je opkrijgt is irritant en zit voor geen meter, waardoor je deze nog wel eens af wil zetten. Niet echt bevorderlijk voor de immersie. Bovendien zat ik redelijk vooraan, en aan de linkerkant van de bioscoopzaal. Ook dit is irritant, want ik moest steeds op en neer kijken om maar niets te missen van de pracht en praal die de wereld van Pandora te bieden heeft. En dat is jammer, je zal dus echt in het midden moeten gaan zitten op een normale afstand.
Het zet me wel aan het denken. Hoe mooi de 3D-ervaring ook is, de film is niets minder dan een standaard Hollywood-film. Omdat het toevallig één van de eerste films in 3D-only is, zal het wel een kassucces worden. Maar het verhaal is ronduit belabberd. Je moet van veel actie houden om Avatar te kunnen verteren. Over een aantal jaar, wanneer 3D de standaard is, prikken we hier gewoon doorheen.
Spaghetti
Want Avatar kampt met dunne, hele dunne verhaallijnen. Zo wordt hoofdpersoon Jake Sully (de naam zegt het al) te pas en te onpas gered of in het gelijk gesteld – wat een sul. Wat dat betreft is het verhaal zo onvoorspelbaar als een menstruerende vrouw, of aan de andere kant zo voorspelbaar als een echte Hollywood-film. Het verhaal doet mij denken aan een bord spaghetti. De eerste indruk doet vermoeden dat het allemaal één geheel is, maar naderhand is het gewoon een brij van losse ongeloofwaardigheden.
Wat voorbeelden: de inwoners van Pandora, de Na’vi, kunnen blijkbaar grotendeels heel goed Engels spreken. Dit omdat er ooit iemand hen een paar woordjes geleerd heeft… Prima, maar het komt toevallig wel erg goed uit.
Op een gegeven moment moet Jake Sully de Na’vi toespreken. Na een korte taalcursus doet hij dat ook vloeiend. Waarom vraag je dan in godsnaam om je te laten vertalen door de grote oppersmurf, op het moment dat er een groots gevecht aankomt? Waarom, stomme Na’vi-bloem? Doe dat dan in je moerstaal, zou je toch denken.
En dan zit er ook nog een “montage” in de film, wanneer Jake Sully de gewoonten moet leren van de Na’vi. Kazigheid ten top.
Mocht je de film gezien hebben, dan begrijp je waar ik het over heb. Mocht je het verhaal niet kennen, dan maakt dat eigenlijk niets uit. Zoals eerder gezegd, het gaat om de effecten en de grootse gevechten.
Plaatsvervangende schaamte
Echter, er is naar mijn mening één écht enorm minpunt aan deze film, en dat is dat de Na’vi té menselijk zijn. Ze praten vaak Engels, ze zien er androgyn uit en potjandorie, ze vertonen ook dezelfde emoties en rituelen. En dat is jammer, want een overdaad aan emoties en rituelen leidt tot irritante momenten.
Als de Na’vi plots voor hun heilige boom met zijn allen “KUMBAYA” zingen en heen en weer zwieren als hippies, dan is het moeilijk ze niet te identificeren met mensen.
Bij het zien van dat moment gaf ik mezelf een pats op mijn voorhoofd. “PS?“, zei één van mijn beste vrienden. “Ja, PS” antwoordde ik. Waar “PS” staat voor Plaatsvervangende Schaamte.
Spam
Genoeg over het verhaal, dat is ronduit belachelijk en ik heb daarom dan ook geen samenvatting gegeven. Toch is er een grote metafoor in de film die mij wel aanstaat. Al het leven op Pandora is namelijk chemisch-biologisch met elkaar verbonden. En dat is stoer, want hierdoor kunnen de Na’vi hun paardenstaart in beesten steken om ze te kunnen controleren. Het idee van een stekker dus. Waar de mensen afhankelijk zijn van hun machines, zijn de Na’vi afhankelijk van hún “machines”, de natuur; hun netwerk. Zoals ik eerder stelde: het zijn net mensen.
Wat helemaal hip is, is dat de Na’vi hun stekker in de heilige boom kunnen pluggen. Hierdoor kunnen ze overleden geesten horen en communiceren met de wereld. Die boom is gewoon één grote computer.
James Cameron gaf toe een saga van Avatar te willen maken, mits dit deel een succes wordt. Dan verwacht ik in het volgende deel minstens het volgende:
Jake Sully, na een dag hard jagen, plugt zijn paardenstaart in de boom, luisterend naar wat de rest van de wereld van Pandora te zeggen heeft. “GRATIS BOSBESSEN BIJ AANKOOP VAN EEN LENDENDOEK”, “ZIN IN HETE SEKS? DEZE BOSNIMFEN WETEN VAN WANTEN”, “OOK EEN GROTERE PAARDENSTAART? PLUG HIER IN!”
Waarop Jake zich voor zijn hoofd slaat en wanhopig afvraagt waarom hij ook al weer op Pandora is gebleven.
Door: Lorenz van Gool | 3 January 2010 | 6 Reacties
Categorie: Recensies, blog | tags:Tags: 3D, avatar, james cameron
Comments
6 Reacties
Heerlijk stukje frivoliteit.
Gelukkig dat ik een paardenstaart heb, kan ik ook eens met bomen praten.
Ultieme palmface-moment bij vliegende drakenbeest.
,,Jij kiest niet het drakenbeest, het drakenbeest kiest jou.” (Toruk heet dat beest, dacht ik)
*ongemakkelijke stilte*
Enige aantrekkelijke is de visuele pracht en 3D-ervaring. Verder is deze film overal vandaan gejat. Beter goed gejat dan slecht verzonnen, zegt men dan. Liever helemaal niet gejat dan slecht gejat, zeg ik dan.
He-le-maal mee eens. Juist door die clichés blijft de film nou niet bepaald in mijn hoofd zitten.
Totaal niet mee eens. Verhalen zijn zelden origineel, het is de manier waarop het verteld wordt dat telt. En het is natuurlijk onzin dat het een vereiste is dat een goede film een uniek verhaal moet hebben.
Ps. het is facepalm.
Om dit eerst uit de weg te ruimen: palmface? Waarom schreef ik dat in godsnaam?
Ontopic: je kijkt een film om vermaakt te worden. Avatar ‘beloont’ je met visueel snoepgoed, maar straft je door het slechte verhaal. Als dat slechte verhaal in mijn ervaring gaat domineren, is voor mij de lol eraf.
Sommige mensen vinden Transformers ook een goed verhaal hebben. Zelfs die mensen hebben recht op hun verkeerde mening. Alleen kan ik me daar wel over het baggerverhaal zetten. Waarom? Geen idee, dat is heel persoonlijk.